Inspiratie

Waar woorden lijnen lijken, worden lijnen woorden

Als ik teken en schilder denk ik niet over tekenen of schilderen. Net zomin als een meubelmaker aan de hamer denkt als hij timmert, maar aan het voorwerp dat onder zijn handen groeit, denk ik ook niet aan penseel, pen of potlood. Ze zijn mij, verbinden me met wat ik maak, met wat van verbeelding beeld aan het worden is. Zo vasthouden en vasthoudend leren loslaten terwijl ik bezig ben in mijn droomwereld. Ik schilder en teken met hart en ziel.

De vertaalslag. Vaak begin ik met monochroom kleurgebruik om van daaruit te werken met meer en andere kleur. Kleuren dienen zich aan, vormen nemen betekenis, ik verbaas me zelf. Het verhaal vertelt zichzelf, lijnen worden woorden. Slauerhoff kon alleen in zijn gedichten wonen. Ik zwerf niet rond, heb mijn thuis, maar dat leeft in en door mijn werk. Tekenen is bétekenen. Kleur en vorm vormen en kleuren mijn thuis en mijn leven.

Wat zich zomaar lijkt aan te dienen heeft bronnen. Inspiratie van alle soort verbindt zich in mijn werk.

Van Monet’s Nymphéas die ik eindeloos bewonder. Ze komen terug in mijn waternimfen, opduikend uit het blauw, naar lucht happend, de hemel kussend.

Dansend door het leven met Matisse, drie kleuren voor een groot danspaneel: de azuurblauwe lucht, het roze van de lichamen, het groen van de heuvel”.

De schijnbare chaos van Cy Twombly, een choreografie van lijnen, graffiti bijna, waar betekenis uit oprijst. Rooksignalen uit een brandend doek.

Het kasteel van Claire Basler tussen Vichy en Montluçon, hartje Frankrijk, is één groot kunstwerk. Je kunt het net zo goed in een kunsttijdschrift vinden als in een glossy over bijzondere huisinterieurs. Château Beauvoir, het zou niet anders kunnen heten. Schilderijen, muurschilderingen, objecten: overal springen kleuren en motieven je tegemoet. Als een kind in een snoepwinkel, zo loop je er rond. En bloemen, óveral bloemen. Zelfs in de tuin…

In een paar woorden een triest leven, dat van Charlotte Salomon, Berlijn 1917 – Auschwitz 1943. Dat alleen al zegt zoveel. Maar natuurlijk niet alles. In Zuid-Frankrijk, in maar een paar jaar tijd, van 1939 tot haar arrestatie, maakte ze een ongelofelijk werk. Haar eigen leven in honderden gouaches, die nu in het Joods Museum in Amsterdam bewaard worden. Leben? Oder Theater? noemde ze het. Een kleine achthonderd pagina’s kleur en levenslust, tegen de klippen op. Om naar te kijken en om over na te denken.

Dit zijn de grote namen wiens werk me verwondert, me inspireert, me laat reflecteren en me meeneemt. Mooi of niet mooi, dat is niet het doel, de eindbestemming of het streven.

Emotie.
Herkenning.
Beroering.

Ik ben heel benieuwd: wat ziet ú?